7. Historia ime…

Shenim
Për prindërit e rinjë që kan lindur një fëmijë ndryshe.

Nëse do të duhej të vendosnit të lindni fëmijë me një ndryshim të gjymtyrëve!
Cila do të ishte pergjigjja juaj?

Me siguri jo!

Tani po filloj historinë e birit tim i cili është bekimi më i madh në jetën time.

Pas dy viteve njohje me bashkëshortin u martuam, pastaj donim të kishim një fëmijë si cdo çift i ri, në të vërtetë e donim mjë fëmijë që nga fillimi i lidhjes sonë. Por pas 4 muajsh martese morëm lajmin se tashmë kisha mbetu shtatzëne. Ishte gëzimi ynë më i madh i jetës. Kontrollet po shkonin shumë mirë, gjithcka ishte në rregull deri në kontrollën e javës së 18 të shtatëzanisë.

Ne shkuam në kontrollin tonë rutinë si zakonisht të shikonim se sa është rritur bebi te barku. Atë ditë kontrolli po zgjaste më shumë se zakonisht dhe ne nuk e kishim idenë se çfarë ishte duke ndodhur.
Pastaj doktori ynë thirri dhe një kolegë të tij që të konfirmonte dicka që po dyshonte.
Pasi erdhi dhe doktori tjetër ai pohoi se ishte ashtu si po mendonte doktori ynë.
Pastaj u kthye nga unë dhe më pyeti se a ishte fëmija ynë i parë, i thash që po. Pastaj ai vazhdoi në derën tjetër duke i thënë doktorit që të na tregonte se cili ishte problemi.
U ngrita nga karrigeja e kontrollit, shkova pranë bashkëshortit, aty doktori i zbehur i tëri filloi të na tregonte me gjysëm zëri se dicka nuk po shkonte me foshnjën tonë. Ai tha se nuk arrin ta shohë parakrahun e dorës së majtë të fëmijës. Në ato momente isha e shokuar nuk po flisja asgjë vetëm e dëgjoja se çfarë ishte duke treguar doktori dhe nuk po reagoja fare.

Pas asaj ai na udhëzoi për tek komisioni i spitalit shtetëror që ta bëjmë abortin e bebes, sepse dyshonte për sëmundjen “Amelia antebrachii lat.sin” sëmundje kjo që merr të gjitha gjymtyrët apo disa nga ato ose disa nga organet e foshnjës apo edhe probleme me trurin dhe ai thoshte se nuk mund të jemi të sigurtë që nuk do të ndodhte edhe dicka tjetër me foshnjën tonë dhe se më mirë ishte ta abortonim pasi që kishim mundësi për të tjerë fëmijë sepse ishim të rinjë.
Tashmë foshnjën e kisha ndjerë brenda meje, por më thoni si mund unë nëna e tij ti privoja jetën!

Pasi dolëm nga aty fillova të qaja, aty e kuptova se çfarë kishte ndodhur tashmë si thonë, aty më erdhën mend në kokë dhe nuk po mund ta besoja çfarë kishte ndodhur. Për gjithë këto vite nuk jam ndier më e thyer dhe më e humbur në jetë dhe kam qarë gjithë ditën saqë mendoja se ishte fundi im. Por pas asaj dite u qetësova dhe thash se atë çfarë e sjell Zoti duhet ta pranojmë. Ishte e vështirë ta pranonim se ishte e vërtetë dhe ne nuk u pajtuam aspak me faktin që të abortonim foshnjën.

Shkuam të nesërmen tek spitali shtetërorë aty na udhëzuan për tek një gjinekolog specialist i ultrazërit.
Të nesërmen shkuam tek specialisti, aty ai na konfirmoi që foshnja nuk e ka parakrahun dhe se nuk e kishte idenë pse kishte ndodhur kjo dhe se çfarë do të mund të ndodhte më tutje nëse e vazhdoja shtatëzanin dhe pastaj na udhëzoi për të bërë analizen e Amniocenteses për të parë nese është sëmundja e cila dyshonin “Amelia antebrachii lat.sin”.
Amniocentesa besoj e dini se është e rrezikshme në disa raste për tu bërë por as që e mendoja rrezikun sepse doja vetëm ta dija që bebi ishte mirë.

Pas dy dite shkuam në Shkup që ta bënim analizën, atje u pritëm shumë mirë nga stafi mjeksorë i spitalit Sistina. Para se të filloja ta beja analizën mjekja më pyeste se a dua ta mbajë fëmijën nëse nuk do ketë sëmundjen e cila dyshohet dhe se me të bërit te analizës nuk do të ndryshohej ajo që tashmë ishte. I pohova se dija gjithcka rreth kësaj dhe ne u pergjigjem që do ta mbajmë sido që të jetë puna.
Pas analizës kemi pritur rezultatin per dy javë rresht si në makth që ta kuptojmë se si qëndronte puna.

Përgjatë këtyre javëve unë kisha bërë hulumtime rreth kësaj sëmundjeje sepse nuk ja kisha idenë se çfarë ishte dhe as që kisha parë ndonjë rast të tillë më parë tek askush. Sa lexoja arrija të kuptoja se sa me fat jam për birin tim, mrekullinë më të madhe në botë. Teksa po kërkoja në internet për sëmundjen, rash në historinë e një gruaje nga Kalifornia Jen Lee Reeves e cila kishte lindur vajzën me të njëjtin problem sikurse foshnja ime Jordan Reeves.

Teksa lexoja historinë e saj më shumë e doja birin tim akoma të pa lindur. Aty kisha hasur dhe tek një faqe interneti “lycky fin project”https://luckyfinproject.org/ ku aty pash se sa shumë fëmijë në botë janë me të tilla probleme nga më të ndryshmet dhe se si prindërit ishin qasur në atë faqe për fëmijët e tyre. Kjo faqe thjeshtë më ndihmoi edhe më shumë që ta pranoja birin tim ashtu sic është dhe më bëri të kuptojë se të jesh ndryshe është thjeshtë bekim e jo turp.
Tashmë rezultatet kishin arritur dhe për fatin tonë të mirë rezultati doli negativ dhe se foshnja nuk kishte asnjë sëmundje dhe se nuk kishte shpjegim ajo që kishte ndodhur por vetëm supozim, se mund të kishte pësuar shkëputje apo mund të kishte ndodhur diqka që e ka shkaktuar ndalimin e zhvillimit të mëtejshëm të dorës.
Ne ishim pajtuar tashmë me këtë, por shpresonim dhe luteshim që mos të ishte më e madhja ajo që e mendonin si sëmundje.

Pastaj aty e vendosëm se do ta mbanim fëmijën përfundimisht dhe kështu vazhdoi deri në lindjen e tij.
Përgjatë kohës që isha shtatëzanë për asnjë moment nuk e mendoja problemin e birit tim, doja vetëm ta lindja shëndoshë e mirë asgjë më shumë smë bënte përshtypje.

Pastaj vjen pjesa e familjarëve që shumica nuk e dinin për rastin, kishim vendosur të ju tregonim pasi të lindte fëmija dhe jo se nuk doja apo kisha turp po thjeshtë nuk doja të më mërzisnin me pyetjet e tyre idioteske. JO, përsa kohë e dija që foshnja ime i dëgjonte të gjitha dhe shumë rol të madhë në pranimin e foshnjës do kishin prindërit e burrit dhe prindërit e mi. Ishin ata të cilët për nëntë muaj na kanë përkrahur ne dhe kanë biseduar me ne gjatë gjithë kohës për rëndësinë e fëmijës në jetën e një prindi e sidomos në rastin tonë, ne do të jemi falenderues për ta gjithë jetën që na kan përkrahur dhe akoma vazhdojnë ta bëjnë këtë gjë dhe ta duan nipin e tyre aq shumë sa nuk mundë të përshkruhet me fjalë.

Po afronte lindja…
Në shtatorë të vitit të kaluar ishte termini i fundit i lindjes. Kisha shkuar tashmë në javë 40+ dhe javën e 40 e 3 ditë kisha kontrollin tek gjinekologu im. Aty mjeku më konstatoi që foshnjës nuk i mjaftonte uji dhe se duhej urgjent të shtrohesha në spital. Të nesërmen në mëngjes shkova në spital, i bëra të gjitha kontrollet dhe më dhanë stimulues që të bëhej hapja por asgjë nuk ndodhte. Pas disa orëve më dërguan në sallën e pritjes së lindjes aty kisha përkujdesjen e gjithë stafit sepse ishin të informuar për rastin tim. Bëja eko shumë shpesh për ti ndëgjuar të rrahurat e zemrës së bebit, herë dëgjohej mirë e herë më pak.

Në orën 20:05 mjeku kujdestar vendosi që të bëhej lindje cezariane sepse nuk mund të rrezikohej më tepër jeta e foshnjës,dhe unë pa menduar pranova, poashtu dhe bashkëshorti.
Operimi filloi dhe në orën 20:28 minuta lindi biri im, me peshën 3,110 dhe gjatësi 50cm. Sapo i dëgjova të qarën fillova të qaja dhe unë. Pastaj mamia, djalin të veshur ma solli ta shihja tek koka,nuk do ti harroi kurrë ata sy të medhenjë që më shikonin me aq dashuri sikur donin të më thonin ne ja dolem Nënë. E putha në ballë dhe pastaj e morën përsëri mjekët aty. Pas kalimit në dhomën intensive aty kishte shumë gra, të cilat i dëgjoja duke biseduar se sot kishte lindur një grua shumë e re një fëmijë pa dorë, fjalët e tyre në njëfarë mënyre shprehnin dhimbje për mua por që nuk ja kishin idenë se unë isha ajo Nënë.

Pas disa orëve u fikën dritat dhe të gjithë ishin në gjumë, ndërsa unë ndëgjoja mamit që flisnin gjithë natën për atë fëmijë të asaj nëne të re e që ishte shumë e dhimbshme se si ajo nënë nuk e dinte për birin e saj dhe e pranoi ashtu, në fakt ato nuk e kishin idenë se unë isha në dijeni për këtë rast që nga fillimi.
Të nesërmen në mëngjes më sollën djalin, e shihja me aq dashuri sa nuk mund ta përshkruaj asnjëherë me fjalë por që ngurroja shumë ta merja në krahë, mbase nga frika.
Pastaj erdhën mamitë dhe na dërguan nëpër dhoma, unë me djalin në krahë në karrocë po hyja brenda në dhomë, kur pash se aty ishin dhe 6 gra të tjera me fëmijë, të them të drejtën disi u ndejva e pikëlluar, jo se nuk ndihesha mirë por prisja reagimin e tyre kur të shihnin djalin. Qëndrova aty deri në mesditë dhe asnjë nga ato gra nuk thoshte gjë as që më shihnin madje dhe u lehtësova disi.

Pastaj më dërguan në repartin e neanotologjisë për të bërë rentgene për djalin. Aty qëndrova dy ditë dhe asnjëherë nuk kam për ta harruar fytyrën e një mamie e cila vinte dhe më shihte djalin natën vonë dhe e ushqente vetëm që unë të ndihesha mirë sepse ato ditë djali nuk thithte gjirin dhe unë isha me plagën nga lindja cezariane dhe nuk mund të ngrihesha.

Ndaj dua ta ndaj një këshillë me të gjitha nënat e reja apo edhe ato që tashme e kan një fëmijë të tillë dhe janë në mëdyshje se si të vendosin për këtë: Eshtë ok të jeni të trishtuar.

Të gjithë kemi këtë vizion që fëmija duhet të jetë”i përsosur” duhet të ketë dhjetë gishtrinjtë të dorës dhe dhjetë gishtrinjtë të këmbës. Por kam një lajm të mrekullueshëm. Dhjetë gishtat nuk janë aq të mëdhenjë sa të vendosin për jetën e një fëmije.

Por po, e di, me siguri do t’i keni sytë tek foshnjat me dy duar për një kohë. E di që do ti bëni pyetje vetes si e bëra. Por të lutem, dije që nuk je vetëm dhe ndjehu krenare për atë që ke bërë, për atë krijesë të vockël që e mbajte për 9 muaj dhe që e solle në jetë me shumë mundim.

Të lutem mos e braktis, mos ja privo dashurinë e nënës, të lutem mos e bëjë sepse nuk e di se çfarë je duke humbur. Mendoje sikur një fëmijë që është lindur e rritur tashmë dhe papritur ndodhë një aksident dhe këput dorën ose këmbën. Më thuaj si do të veproje në këtë rast! Do ta mbysje? Apo do ta largoje nga jeta jote?!
Ti mund të shohësh se çfarë kanë arritur këta fëmijë dhe se si një ditë do të ndjehesh krenare për atë që ke bërë. Pranoje fëmijën tënd ashtu siç është sepse nuk është turp por krenari dhe bekim.

“Biri im është dhe do të jetë gjithmonë UNIK ashtu si emri i tij”

Me dashuri per ju.